De mangobomen hangen vol. De
mangos zijn bijna rijp. Het zachte doch stevige vruchtvlees, een sappige
explosie van geur en smaak. De buurt staat vol grote mangobomen. Elke dag lopen
we onder vele mangobomen door en nu de vruchten bijna rijp zijn en beginnen te
vallen, vraag ik me elke dag af hoe groot de kans is dat ik een mango op mijn hoofd
krijg. Dat
moet een hoogst onaangename ervaring zijn. Een mango valt van hoog en is vrij
groot en hard. Veel huizen met een mangoboom op de oprit spannen er een groot
zeil onder om te voorkomen dat de vallende mangos de auto beschadigen. Ik stel
me zo voor dat een rijpe vallende mango mijn hoofd ook flink kan beschadigen, om nog maar niet te spreken
van kleine kleuterhoofdjes. En toch blijven we onder de mangobomen doorlopen,
want zeg nou zelf, what are the odds?!
Datzelfde moet de partner
van een oud-collega hebben gedacht toen hij onlangs ´s avonds even snel de deur
uitging om luiers te kopen terwijl zijn zoontje van anderhalf lag te slapen. De
oud-collega was op reis en de partner besloot dus zijn slapende zoontje even
alleen te laten. Het gezin woont in E. waar de onveiligheid niet alarmerend is,
zoals hier in V. Zoals overal ter wereld is er evenwel criminaliteit: zo heeft
E. al jarenlang te kampen met criminelen die je benaderen met vaak een
onschuldige vraag of praatje en vervolgens op slinkse wijze een bedwelmend
poedertje in je gezicht, op je tas of je handen doen neerkomen. Het slachtoffer
verliest vervolgens het bewustzijn en wordt pas uren later wakker, op straat,
in een ziekenhuis, zonder zich iets te kunnen herinneren en beroofd van alles
wat hij of zij bij zich had en meer, als de criminelen kans hebben gezien het adres van hun
slachtoffer te achterhalen.
Het overkwam de partner
van mijn oud-collega toen hij even snel luiers ging kopen die avond. Hij werd
´s ochtends wakker in het ziekenhuis en besefte dat zijn zoontje nog altijd
alleen thuis was. Het jongetje huilde, was over zijn toeren, maar ongedeerd. De
criminelen waren niet binnen geweest. Het gebeuren werd mij verteld door een
naaste vriendin van de oud-collega. De beslissing van de partner om luiers te
gaan kopen en het kind alleen te laten werd met hartgrondige bitterheid
bestempeld als onvergeeflijk, zowel in de ogen van de vriendin als – volgens
haar – die van de oud-collega. Het eerste dat in mij opkwam was een
vergelijkbare gedachte. Hoe kan
je je kind ´s avonds alleen laten, dat is onvergeeflijk! Maar mijn tweede gedachte
was wat genuanceerder. Het kind alleen laten was absoluut een foute beslissing.
Maar gelukkig heeft het kind er niks aan over gehouden en heeft ook zijn vader
het er levend van af gebracht. Ik ken de partner van de oud-collega niet, maar
waarschijnlijk zal hij zichzelf deze foute beslissing nooit vergeven. Zou een
beetje vergevingsgezindheid vanuit zijn naaste omgeving dan niet op zijn plaats
zijn? En welke foute beslissingen komen we tegen als we de hand in eigen boezem
steken?
Ik steek de hand in eigen
boezem. Twee keer per week heb ik zwemles, ´s avonds van 8 tot 9. Ik loop in
een paar minuten naar het zwembad, de afstand is niet meer dan 200 meter. Maar
C. is een gevaarlijke stad. Bij het verlaten van het zwembad liet ik manlief daarom
altijd weten dat ik onderweg was. Hij ging vervolgens de deur uit, met de hond,
en liep mij zo´n 10 meter tegemoet zodat hij vanaf dat punt mij door de straat
aan kon zien komen. Die 10 meter waren onze slapende kinderen dus alleen thuis.
Slechts 10 meter, maar toch. We hadden het gevoel te moeten kiezen tussen 2
kwaden: kinderen 10 meter alleen thuis of ik alleen terug naar huis lopen. Ondanks
deze “veiligheidsmaatregel”, ging het een paar weken geleden toch bijna mis en
werd ik op de weg terug van zwemles naar huis – letterlijk – op een haar na
door 2 mannen met ongetwijfeld slechte bedoelingen een auto in gesleurd. Ik was
gelukkig alert en kon nog net op tijd wegspringen en rennen, maar mijn geluk
zat vooral in een andere auto die aan kwam rijden waardoor mijn belagers er
vandoor gingen.
Natuurlijk was onze
beslissing om de kinderen 10 meter alleen thuis te laten een verkeerde
beslissing. Natuurlijk was mijn beslissing om lopend naar zwemles te gaan een
verkeerde beslissing. Natuurlijk viel er niet slechts te kiezen uit 2 kwaden.
Er zijn altijd meer opties dan je denkt. Je kan luiers laten bezorgen. Je kan de volgende ochtend
luiers kopen. Je kan
een vriend of familielid vragen even naar de drogist te gaan. Je kan stoppen met zwemles.
Je kan met de
auto naar zwemles.
Twee keer per week heb ik
zwemles, ´s avonds van 8 tot 9. Ik loop in een paar minuten naar het zwembad,
de afstand is niet meer dan 200 meter. Maar C. is een gevaarlijke stad. Ik ga daarom
tegenwoordig met de auto naar zwemles. De afstand is slechts 200 meter, het is
bepaald geen “groene” beslissing, maar het is wel een goede beslissing.
Als tegenwoordig de
gedachte “what are the odds…” bij mij opkomt, gaat er een alarmbelletje
rinkelen. Want al is de kans niet groot, de kans is er. Die grote
rijpe mango kan
elk moment vallen.
Juni
2012