dinsdag 30 april 2013

In meervoud

Vorig jaar maakte ik voor L., haar man en vijf kinderen voor ieders verjaardag een taart. Dit jaar zou ik voor elk iets naaien. Drie kinderen waren dicht op elkaar jarig en alledrie wilden ze een messengerbag: ik maakte er vorig jaar één voor L. en er wordt dagelijks om gevochten. Het patroon van mmmcrafts werd wederom tevoorschijn gehaald en 3 tassen werden genaaid. Ze willen de tassen voor school gebruiken en helaas staat school alleen zwarte tassen toe. Dat was enigszins saai naaien. Gelukkig kozen ze voor de voering wat fleuriger stofjes.
 


 

 
In juli vertrekken mijn Peruaanse vriendin en mijn Indiase vriendin (toevalligerwijze) allebei naar Mexico. Met nog heel wat naaisels voor de boeg besloot ik op tijd te beginnen aan een afscheidscadeautje. Ze houden allebei wel van een beetje glim, dus het werden twee Elisanna clutches met licht glimgehalte.  
 

Zoals eerder geconstateerd, heeft zoon kleding in zijn daadwerkelijke maat nodig. Ik begon makkelijk, twee gekochte effen Tshirts werden van wat flock voorzien. Zoon koos de afbeeldingen geheel zelf: duidelijk geen kleuterwerk meer.


(Afbeeldingen nagetekend van muursticker-images.)

zaterdag 27 april 2013

Kop of munt

Elk jaar in januari gaan we er even voor zitten. Wat doen we? Blijf jij werken, of ga ik werken? De belangrijkste punten passeren de revue. Ben jij nog tevreden met je werk? Ben ik nog tevreden thuis? Zijn de kinderen hier tevreden? Als ik nog een jaar thuisblijf, verlies ik mijn pensioensrechten. Als jij nu stopt met werken, kan je promotie wel vergeten en wordt het erg lastig om straks weer een post te vinden. Ik heb een contract voor onbepaalde tijd, jij voor bepaalde tijd. Hoe zwaar telt werkzekerheid in deze tijden van crisis? Ik heb meer dan vijftien jaar relevante werkervaring op mijn CV staan, jij een stuk minder en hebt werkervaring dus meer nodig nu. De voors en tegens, de zakelijke overwegingen, de emotionele bespiegelingen. Naarmate de tijd verstrijkt, wordt de beslissing moeilijker. Afgelopen januari beslisten we samen dat ik nog een jaar speciaal verlof zou vragen. Dat heb ik inmiddels gekregen. Ik blijf nog even thuis.

Man en ik leerden elkaar kennen toen we allebei al voor onze huidige werkgever werkten. Het voordeel is dat we het weten. We weten hoe het er hier aan toe gaat. Geen werkdagen van 9 tot 5, veel reizen, onverwachte urgente situaties. Als vrijgezel genoot ik ervan. Alles draaide om het werk, fantastisch werk. Maar met een gezin is het niet altijd makkelijk. Met de beste wil van de wereld is het nog onmogelijk om prioriteit te geven aan je gezinsleven. Toen ik na de geboorte van zoon weer aan de slag ging, begon mijn dagelijkse strijd om thuis te zijn voor hij naar bed ging. Een strijd die gedoemd was te mislukken. Het ontnam me een groot deel werkplezier en regelmatig verzuchte ik in tranen dat het dit niet waard was. Man heeft hier in V. te kampen met de vele reizen die hij moet maken. En met alles wat hij daardoor mist. Verjaardagen van vrouw en kinderen, schoolvoorstellingen, oudergesprekken, eerste-hulp bezoekjes. We weten het, en de verwijten zijn schaars. Dat is het voordeel. Het nadeel is dat het altijd de één of de ander is. We werken niet alleen voor dezelfde humanitaire organisatie, we hebben bovendien hetzelfde profiel en doorgaans is er op elk kantoor maar plek voor één.

De afgelopen twee dagen waren er twee "human resources"-dames van het hoofdkantoor op missie in V. Gistermiddag hadden we een overleg, man en ik met de twee dames. We bespraken onze situatie en de mogelijkheden om allebei binnen de organisatie te blijven werken. Het was een uitermate deprimerend gesprek. Het mooi klinkende beleid ten aanzien van "spouse employment": wordt niet toegepast. "Secondment options": een mogelijkheid als je het helemaal zelf kan regelen. Wordt er bij de plaatsing van werknemers op posten rekening gehouden met "staffmember-couples": nee. Eén van de twee dames was erg met ons begaan. Zij en haar man werkten ook allebei voor de organisatie. Gedurende tien jaar leefden ze gescheiden. Ze kregen twee kinderen. Hij koos ervoor om zijn kinderen alleen in vakanties te zien. Zij koos ervoor om haar kinderen deels door haar moeder te laten grootbrengen. Zo werkten ze en reisden ze. Totdat hun dochter haar vader smeekte om haar een keer naar school te brengen omdat niemand geloofde dat ze wel degelijk een vader had. Hij nam ontslag. Terugkijkend constateerden ze dat ze hun eigen kinderen niet hebben zien opgroeien. "Jullie willen niet gescheiden leven? Dan zal één van jullie uiteindelijk ontslag moeten nemen."

Vanochtend trof man de dames wederom op zijn kantoor. Enthousiast zeiden ze dat er een post vrij is in Washington. "Dat zou ideaal zijn voor je vrouw!" Ondanks hun eigen ervaringen, of wellicht dankzij hun eigen ervaringen, wordt een post op hetzelfde continent reeds gezien als een luxe, 8 uur vliegen is bijkomstigheid. We stonden er even bij stil. Stel. Ik solliciteer. Stel. Ik krijg de post. Washington is vast veiliger dan onze huidige woonplaats dus ik neem de kinderen mee. Stel. Ik kom terecht in Washington met mijn twee kleine kinderen. Ik werk van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat en ben regelmatig op reis. Hun moeder zullen de kinderen niet veel zien. Hun vader nog minder. Willen we dat? Nee, dat willen we niet. Exit Washington.

Er komt straks weer een januari. En dan zullen we er weer even voor gaan zitten en de belangrijkste punten de revue laten passeren. Blijf jij werken of ga ik werken? De voors en tegens, de zakelijke overwegingen, de emotionele bespiegelingen.

Uiteindelijk, in de nabije toekomst, zal één van ons ontslag nemen. Wat zal ik kiezen, kop of munt?
April 2013


vrijdag 19 april 2013

Bijna juli...

Dat hou ik mezelf althans graag voor. Bijna juli, bijna weer even een paar weken Nederland. Dus tijd voor de familiecadeautjes! Terwijl de spanning in het land steeds verder opliep, bleef ik binnen en maakte 3 kaptruien, een strandjurkje en een vestje. Met lege handen zal ik niet aankomen.

 

Uiteraard weer "durf het zelvers"! Gestreepte boordstof van Bambiblauw, effen roze, blauwe en rode tricot en blauwe fleece van de plaatselijke stoffenwinkel, bloementricot van mijn zus gekregen en vissenstof was ooit een strandpakje.

Maatgewijs had ik alleen voor de blauwe trui een model voorhanden. Met liefdevol handje van zus.
 


Het bovenste deel van het strandpakje gebruikte ik voor een uiterst simpel strandjurkje met 2 geflockte visjes. Broer en grote zus in de visjes.
 

Na het schapenvachtvestje dat ik eerder maakte voor dochter met het SzaZsa-gilet patroon, maakte ik er nog een, ditmaal om cadeau te doen.
 

zondag 14 april 2013

Van zwembroeken en pistolen

V. staat deze dagen wederom in het teken van verkiezingen. President C. is vorige maand overleden en nu moet er een nieuwe president gekozen worden. C. is nog alom aanwezig: in de wenende harten van zijn aanhangers en in de verkiezingscampagne van zijn door hemzelf voor zijn overleden reeds aangekondigde opvolger M. M. voert volop campagne, niet met zijn eigen naam, niet met zijn eigen plannen, niet met zijn eigen foto: hij voert campagne als ware het de overleden president C. die aan het bewind zal staan als M. de verkiezingen wint. De rouwende fans van C. geloven dit graag en staan massaal achter M. De oppositie probeert het volk er van te overtuigen dat M. geen C. is en dat een overledene geen land kan besturen. Velen zien in de oppositiekandidaat de weg naar een betere toekomst voor hun land. Ze wijzen op de onveiligheid in het land, de lege schappen. Beide kandidaten brachten de afgelopen dagen enorme mensenmassa`s op de been en de verwachtingen zijn aan beide zijden hooggespannen. De gemoederen raken verhit, iedereen hoopt het zijne. De wereld draait in V. op dit moment geheel om de verkiezingen.
 
De wereld van zoon draaide vandaag om zijn zwembroek. De bedoeling was snel een nieuwe zwembroek voor hem te kopen maar het liep anders. De dame van de winkel liet hem een zwarte zwembroek zien met groene letters van merk S. Prachtig vond hij die. Maar helaas, niet meer in zijn maat op voorraad. Ze liet vervolgens een blauwe zwembroek zien van merk A. Nee, die vond hij niet mooi. Een blauwe van merk S. vond hij daarentegen prachtig. Maar ook die was niet meer in zijn maat op voorraad. Wel een zwarte, van merk A. Maar nee, die vond hij niet mooi. De blauwe zwembroek van merk A. zag er precies hetzelfde uit als de blauwe zwembroek van merk S. Hetzelfde model en de merknaam stond er op dezelfde plaats op gedrukt. Zoon kan al goed lezen maar is niet zodanig merkbewust dat hij vanwege de naam merk A. niet en merk S. wel acceptabel vond. En toch vond hij merk A. niet en merk S. wel acceptabel. Ik begreep het niet. Ik werd wat ongeduldig. Even snel een zwembroek kopen was verworden tot een reeds drie kwartier durende beproeving. Na heel hard zoeken kwam de winkeldame aan met een zwarte zwembroek van merk S. in zoon`s maat. Ja, die moest het worden. Ik zag slechts dezelfde zwembroek als de zwarte van merk A. die resoluut opzij was geschoven. Maar zoon straalde. Want, zo legde hij uit na een uur zweten in een te klein pashok, onder merknaam S. staat een boomerang, en dat, mama, is cool. 

Mijn wereld stond vandaag heel eventjes stil. Met mijn kinderen op weg naar huis in de auto, kwamen twee grote pick-ups bijna tot botsing. Ze stopten net op tijd. Een van de chauffeur vond dat de schuld bij de ander lag. Vlak voor mijn neus – ik reed direct achter deze pick-up - stak de chauffeur zijn arm uit het raampje. Met pistool. Hij richtte op de andere pick-up die inmiddels wel was doorgereden en net buiten bereik was geraakt. De arm met pistool draaide nog schuin langs mijn raam mee met de weggereden pick-up en verdween toen weer in de auto. De pick-up scheurde er vandoor en het leek alsof er niks gebeurd was. De kinderen hadden niks gezien, het leek wel alsof niemand anders iets gezien had. Maar waarschijnlijk hadden de andere automobilisten het al zo vaak gezien dat hun wereld er niet meer heel eventjes door stilstond. Ik vraag me af of de nieuwe president dit diepgewortelde probleem daadwerkelijk zal (kunnen) aanpakken. 

Overmorgen zwemles. Ik weet zeker dat zoon de sterren van de hemel zal zwemmen in zijn nieuwe zwembroek.
April 2013

vrijdag 12 april 2013

Bloomer

Sinds lang stond de bloomer op mijn lijst en de stof lag ook al een tijd geknipt klaar voor verwerking. Ik zag er wat tegenop, waarschijnlijk door het naai-frans; het patroon komt uit dit (in het Frans vertaalde) Japanse boekje. Maar eenmaal begonnen viel het alleszins mee. Dus voila, de bloomer. Nog een beetje groot maar dochter en ik zijn er niettemin geheel tevreden mee. De stof komt van de Nederlandse markt.
 



 
 

Ocharm, het is duidelijk zoon die dringend behoefte heeft aan nieuwe kleding, T-shirt tot op zijn navel, broek op hoogwater... Ik dacht dat het nog wel ging maar kijk hem hierboven nou toch staan!

vrijdag 5 april 2013

De poppenwieg

Man en ik maakten nog eens samen een verjaardagscadeau, voor dochter`s derde verjaardag dit keer. Opa en oma uit Spanje gaven de babypop; wij maakten de poppenwieg. Het wiegje waar mijn zussen en ik en onze kinderen in hebben gelegen, stond model. We moesten het doen met het hout dat over was van de poppenkast dus de verhoudingen zijn iets anders en bruin verven wordt nooit echt mooi, dus kozen we voor dochter`s lievelingskleur, roze (uiteraard). Wij hadden liever een groene of rode wieg gezien maar bedachten net op tijd dat het niet onze maar haar poppenwieg zou worden. Man nam het houtwerk voor zijn rekening, ik de lakentjes en we verfden samen. Het bloemenstofje kreeg ik van mijn tante, het lint is van Stof Enzo.
 





En dit is de echte wieg, hier met nichtje.
 

maandag 1 april 2013

Het hondenleven van een hond

Als een geplukte kip lig ik met mijn achterpoten gespreid op mijn buik op de koude tegelvloer. Op die manier is de hitte nog enigszins dragelijk. Het is alweer ruim zes weken geleden dat ik bij de kapper was, en dat betekent dat mijn lange zwarte krullen een eind gegroeid zijn. Ik loop er bij als een landloper en krijg op straat voortdurend naar mijn kop geslingerd dat ik zo dik ben. Mijn baasje zegt dan altijd braaf dat ik niet de slankste ben, maar dat ik vooral dik lijk door mijn vacht. Het feit dat mijn moeder een cocker was en mijn vader een teckel, draagt ook niet echt bij aan een gestroomlijnd lijf: met de korte poten van mijn vader voel ik me vaak ook net een wandelende worst. Alleen in de week direct volgend op een kappersbezoek denken de mensen ineens dat ik een puppie ben, ooo, wat schattig. Pardon, maar ik ben al acht. Dat verdient enig respect.

Mijn baasjes leiden een zogenoemd “internationaal leven”. In de praktijk betekent dit dat ik om de zoveel tijd in het vrachtruim van een vliegtuig wordt gestopt, urenlang in een hokje, zonder eten, zonder drinken, zonder wandelingetje. Een rotherrie, dus de reis wegslapen zit er ook niet in.  Vervolgens word ik uitgeladen op een mij onbekende plek waar ik dan wordt geacht mijn draai te vinden. Ik ben geboren in Zuid-Amerika en mijn eerste levensjaren bracht ik daar door in een klein stadje, alleen met mijn bazin. Als zij aan het werken was kwam doña Digna, ik was nooit alleen en had een huis met een tuin. Als m`n bazin naar de hoofdstad ging, mocht ik mee in de bus; als ze voor werk op reis moest, ging ik naar het hondenhotel. Man, wat was ik dol op de eigenaar. Een knappe man met een groot hart. Ik kon echt smachtend over de grond gaan liggen rollen als ik alleen al zijn stem hoorde. Wat een man.

Toen begonnen de veranderingen. Ik herinner me nog als de dag van gisteren dat er ineens een jongeman ons huis binnenkwam. Ik voelde aan m`n water dat hij mijn leven op z`n kop zou zetten en inderdaad. Het leven van mijn bazin draaide ineens niet meer om mij, maar om hem. Maar goed, je past je aan, hij paste zich ook aan, en uiteindelijk wenden we aan een leven met z`n drieën. Binnen een paar jaar werd dat een leven met z`n vieren. Maar die kleine wurm kon ik er wel bij hebben, ik vond het wel gezellig zo`n baby. Kortom, mijn eerste jaren waren bijzonder aangenaam. 

En toen moest ik dat vliegtuig in. 34 uur lang, twee keer overstappen. Bestemming: de Caucasus. Ik had er een hard hoofd in maar ik moet zeggen, het viel niet tegen. Ik had hier niet alleen een huis met een tuin, maar eigenlijk had ik ook de hele straat. En daar woonden Mancha en Pegote, twee straathonden die door mijn baasjes werden voorzien van de nodige inentingen en af en toe wat bijvoeding. We hadden het goed met z`n drietjes. We konden spelen, rennen, vechten en gingen `s avonds altijd als vrienden uit elkaar. Wel werd ik ineens blootgesteld aan kou. Jee, dat was iets nieuws, min 20 graden, metershoge sneeuw, fantastisch! De keerzijde was dat Mancha, die altijd al wat ziekelijk was, na onze eerste winter niet meer terug kwam. Dat was een bittere pil. Pegote kwam gelukkig wel terug en samen beleefden we nog een prachtige zomer. 

Inmiddels zag ik de volgende verandering al weer aankomen: m`n bazin werd almaar ronder en koffers werden gepakt. Doodnerveus word ik daarvan, als de koffers tevoorschijn worden gehaald en iedereen geagiteerd rondloopt. Bestemming dit keer: Nederland. Er werd weer een wurm geboren en ik hing er eigenlijk maar een beetje bij, maar ik had een hele grote tuin tot mijn beschikking en dagelijkse wandelingen. Het was dus wel te behappen, ware het niet dat die tuin vol rotduiven zat. Een pesthekel heb ik aan die beesten. Dus toen er weer één uitdagend voor me ging zitten koeren, stoof ik de trap af om die duif voor eens en voor altijd het zwijgen op te leggen. En toen verdraaide ik mijn knie helemaal de vernieling in. Operatie, zes weken met zo`n belachelijke kraag om en liggen in m`n hokje. Man, man, wat een ellende. En ondertussen werden de koffers weer gepakt. Ik zal nooit vergeten dat m`n bazin op een dag, de nieuwe wurm was net 7 weken oud, mijn kop vastpakte, er een kus op gaf, er een traan op liet vallen en vervolgens met man, wurmen en koffers in de auto stapte en mij achterliet. Daar lag ik dan, net weer enigszins op de been, achtergelaten bij opa en oma. Maar goed, ook hier paste ik me aan, zij pasten zich aan en we hadden het niet slecht. We raakten zelfs bijzonder aan elkaar gehecht.

Maar uiteraard, ook opa en oma begonnen na verloop van tijd hun koffers te pakken. En daar ging ik weer het vliegtuig in. Terug naar Zuid-Amerika. Een emotioneel moment, het weerzien met mijn familie. Ik voelde geen wrok, slechts blijdschap. Al vond ik het een tegenvaller dat opa en oma na korte tijd weer die verdraaide koffers te voorschijn haalden en vertrokken. Ik begon mij aan te passen aan weer een nieuwe etappe in mijn leven. En dit keer viel het tegen. Hier in V. wordt je als hond niet op waarde geschat. Er wordt absoluut geen rekening gehouden met onze behoeften. Wandelen in het park? Rennen in het bos? Vergeet het maar. Honden zijn overal verboden. We mogen nergens heen. Overdag wandelen op straat is een nachtmerrie, het verkeer, de chaos, de herrie, de hitte, nee, daar doe je mij geen plezier mee. Aan het eind van de middag mag ik uit. Aan de riem. Met bazin en wurmen. Hoewel het nooit een vlotte lange wandeling is, kijk ik er reikhalzend naar uit. Om een uur of 4 `s middags begin ik ze er voor de zekerheid alvast aan te herinneren, blaffen, riem in de handen duwen, de deur te lijf gaan. Ik weet dat de wurmen er niet dol op zijn om met mij uit te gaan, maar kom zeg, ik bijt niet, ik grom niet, dan kunnen ze toch op z`n minst wel een ommetje met mij lopen. Later op de avond gaat de baas nog met mij uit. Dan kan ik eindelijk zonder riem even lekker rennen. Maar de baas is helaas vaak op reis en de bazin kan `s avonds niet met mij op stap. 

Het eten is nog zo iets. Krijg je eindelijk een merk brokken voorgeschoteld dat lekker is, word je de volgende keer weer afgescheept met een smerige zak droge kogels. Het aanbod in de winkels is niet constant en m`n baasjes kunnen slechts kopen wat voorhanden is. Ellende. Zeker als je bedenkt dat eten één van de weinig dingen is waar ik echt naar uitkijk. Twee keer per dag krijg ik een schamel handje. Maar ik heb zo mijn methodes. Drie keer per dag pak ik mijn etensbak tussen mijn tanden en laat die met veel kabaal voor de voeten van bazin weer vallen. Zij staat op, ik pak mijn bak weer op en loop achter haar aan. Laat de bak weer voor haar voeten vallen. En dat houden we zo een tijdje vol. Tot ze me in niet mis te verstane bewoordingen doet ophouden, of, heel af en toe, tot ze me toch nog een schamel handje extra geeft. En daar doen we het voor. Want het is niet mijn schuld dat ik aan de stevige kant ben. Het was niet mijn beslissing om op jonge leeftijd gesteriliseerd te worden, en daar word je dik van. Het was ook niet mijn beslissing om in een land te gaan wonen waar ik nooit eens lekker lang vrijuit kan hollen. Niet alleen ben ik dus onvrijwillig mollig, ik word bovendien onvrijwillig op dieet gezet. Bazin roept af en toe dat de hele familie nodig op dieet moet. Maar ik blijf overal koekkruimels vinden dus van dat dieet van de familie komt niks terecht. Ik krijg daarentegen, als gewetens-susser van de familie, slechts die twee schamele handjes light-voer per dag.

Een hondenleven heb ik hier in V. Ik voel me lusteloos, depressief. Bazin had een paar maanden geleden het onzinnige idee om mij eens lekker te laten rennen op de loopband. Ja, ik ben toch niet mesjogge. Elke dag spelen we ook met mijn piepbal. Maar na vijf keer achter die bal aanrennen, heb ik dat ook wel weer gezien. De eekhoorns die de hele dag over de patio hoppen, brengen wel wat afleiding, maar ik krijg die rotbeesten nooit te pakken dus verder dan naar ze blaffen kom ik niet. Af en toe krijg ik wel een rat te pakken die op de fruitbomen van de buren afkomen, maar daar lijkt bazin dan weer niet onverdeeld vrolijk van te worden. Op dit moment hebben we twee oppas-hamsters in huis. Dat biedt nieuwe kansen. Helaas lijkt bazin wel te begrijpen dat een hamster voor een hond als ik een heerlijk hapje is, dus ze staan op de kast. Ik zit voor de kast te hijgen, urenlang. Want je weet maar nooit of één van die beesten zo stom is om uit zijn kooi te klimmen en zich richting mijn bek te begeven. `s Avonds gaan ze om de beurt in een oranje bal en crossen zo de kamer door. De bal ziet er niet heel stevig uit maar is natuurlijk weer dubbel dichtgetaped door bazin. Ze gunnen me ook niks hier. Zoals ik al zei, een hondenleven.
Maart 2013